Knop

Het kon ook niet meer lang duren. Toen ik van de week mijn zoveelste wandeling richting het sportcentrum in Tooting Bec maakte, werd ik tegemoetgetwinkeld en –geschitterd door een tiental middelgrote kerstdecoraties. Nu is de kerstafdeling in Harrod’s al open vanaf augustus en liggen de feestelijke mince pies alweer een paar weken bij de locale Sainsbury’s, maar wat de stadse kerstlichtjes betreft, is het een heel ander verhaal.

In de meeste Britse steden is het aansteken van de kerstversiering in een omvangrijke gebeurtenis. Op een doordeweekse avond in begin november, organiseren de meeste gemeentes een flinke fuif om het commerciële kerstseizoen in te luiden. Meestal wordt er een (semi-)beroemdheid aangesleept om op de uitbundig uitgedoste Knop des Lichts te drukken (zo heb ik onder andere de Rotterdamse/Scouse voetbalheld Dirk Kuyt op de Liverpoolse knop mogen zien drukken in 2006), waarna het centrum tot begin januari zal baden in licht en vaak smakeloze kersttoestanden. Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen: in de sjieke winkelstraten van Londen, zijn de straten stijlvol en gebalanceerd voorzien van seasonal pracht en praal. Wat voor ceremonie daarbij komt kijken, valt nog te bezien: voorlopig loopt Tooting flink vooruit op de andere metropoolse wijken.

Het meest komische is nog, dat dit deel van Upper Tooting Road voor 95% bestaat uit kleine ondernemers die absoluut geen kerst zullen vieren. Ik vraag me zelfs af of de meeste klanten van de halalslagers, winkels vol Indiase gewaden en oosterse delicatessenzaken wel echt iets hebben met het feest dat door de flikkerende straatversieringen wordt aangekondigd. En aangezien mijn cultuur me voorschrijft elke vorm van kerstdecoraties voor 6 december te weren, negeer ook ik de flitsende kerstmannen. In ieder geval tot er goed en wel op een knop is gedrukt.