Hollander en de heuvels.

Te Londen heeft de Nederlander het moeilijker dan men zou denken. En dan heb ik het specifiek over de fietsende voormalige inwoner van ons kikkerlandje, waar ik me onder mag rekenen. Vanmiddag begaf ik me vol enthousiasme richting Crystal Palace, waar ik met een aantal Britse vrienden afgesproken had om één van de laatste zonnige middagen met een picknickmand in het gras door te brengen. Na een week op en neer naar Uxbridge had ik verrassend genoeg geen goesting in het openbaar vervoer, en besloot ik mijn teerbeminde fietsje nog eens af te stoffen. Hoewel ik mijn trouwe tweewieler niet al te vaak van stal haal, geniet ik wel van fietsen in het Londense, zeker op zonnige zaterdagmiddagen als deze, en zeker op weg naar centrum: een drukke, toch prachtige en platte route.

Deze kant was ik echter nog nooit heengefietst. Aangezien ik het kristallen paleis - niet de locatie van de allereerste wereldexpositie in 1851, maar wel de plek waar de Victorianen het enorme glazen complex naartoe verhuisden omdat ze na het grenzeloze succesvolle gebeuren in Hyde Park maar geen vaarwel konden zeggen, en waar het vervolgens in 1936 afbrandde - al menig maal op locale bussen had zien staan, kon het niet al te ver zijn, zo was mijn redenatie.

En ik had gelijk. Op het internet vond ik al snel een geschikte route. Als onderdeel van een enorm project dat het aantal tweewielers in de metropool omhoog moet doen schieten, heeft het kantoor van burgemeester Boris Johnson (het overkoepelende gemeentehuis) een website gelanceerd waarop je gemakkelijk fietsroutes kunt plannen door de stad. Deze Cycle Journey Planner vertelde mij doodleuk dat ik deze afstand wel in een halfuurtje zou kunnen trappen, terwijl de bus een vol uur over dezelfde reis zou doen.

Dankjewel Boris. Prima route, prachtig stukje Londen, lekker weer en geen lekke banden of losse zadels. Helaas. Ik kwam zover als Streatham, toen ik zowaar gedwongen werd de fietstour halverwege te voet voor te zetten. Geen heuvels maar bergen. Ik weet niet waarom de gemiddelde Nederlandse expat er zo op staat een fiets aan te schaffen: een stukje heimwee, een snufje patriotisme en een flinke scheut kneuterigheid wellicht. In mijn geval was het ook nog van belang dat de fiets een Hollands tintje had: geen semi-sportieve mountainbike maar een hoge damesfiets geschikt voor een lange Nederlandse jonge vrouw. Helaas kun je de fiets naar Engeland halen, maar het landschap niet.

Na twee uur dwalen en klimmen kwam ik dan eindelijk aan bij het afgesproken park, wat overigens prachtig was. De fundamenten van het paleis waren nog zichtbaar en de hoge locatie maakte de plek bijzonder mooi. Zelfs de forse zadelpijn en zere kuiten konden het majestueuze uitzicht over de Londense skyline niet verpesten. Één ding moet ik immers wel toegeven: voor de gemiddelde Nederlander is een mooi uitzicht even uitzonderlijk als het beklimmen van stadse bergen.