Coca cola wil me. Jawel. De frisdrankgigant heeft me in zijn kapitalistische klauwen. Nog drie dagen, en dan is het van Hampshire naar Noord-West Londen, van telefoneren naar vertalen, van proactive marketing naar always coca colaaa. Heerlijk. Nog steeds vroeg op en nog steeds vijf dagen in de week negen tot vijf, maar niet meer bellen, en eindelijk iets leuks en uitdagends op het program! Als het goed is ben ik gegarandeerd in dienst tot kerst (minstens). Mijn gedachten dwalen naar de alom bekende kerstreclame en hoe veelbelovend de (voor Engelsen zo belangrijke) office christmas party wel niet zal zijn. Ik ben blij.
Al zwervend door Oxford Street, op zoek naar een gepaste beloning, kwam ik langs muziekgigant HMV, die massaal het uitbrengen van het nieuwe album van mijn oude liefde muse adverteerde. Mijn gedachten gingen terug naar een vluchtig bezoek aan Londen in 2003 (tijdens Marieke's verblijf in Nottingham), wanneer ik hoopvol op zoek ging naar alles muzigs wat ik maar kon vinden: van tijdschrift tot poster, plaat tot opnaaibadge. Hoewel mijn liefde van vroeger inmiddels goed en wel is uitgedoofd, en ik de verkoopdatum van hun komende stadiumtour zonder aarzelen voorbij heb laten komen, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om hun nieuwe, zesde album niet aan mijn oude collectie toe te voegen.
The Resistance dus. Heerlijk bombastisch, heerlijk muse. Morgen lekker mee in de trein op weg naar de drie-na-laatste dag Aldershot, samen met de geweldige debuutroman van Stephen Fry uit 1991 die ik op het moment aan het verslinden ben. Nu al zin in die 1,5 uur richting Uxbridge vanaf vrijdag: met een beetje verzet uit muzikale hoek zijn ook de morele bezwaren tegen het werken voor een soft drink gigant al snel peanuts.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten