Fit.

Op vele vlakken is de Britse hoofdstad een assortiment van tegenstellingen. Een fietstochtje door een aantal zuid-Londense buurten levert al gauw een mengelmoes op van poepsjieke wijken met indrukwekkende negentiende-eeuwse voordeuren en straatarme volkswijken, die elkaar soms per straat afwisselen. De bewoners van sommige wijken zijn echter uitzondelijk eenzijdig. De eerdergenoemde Camden indie kids zijn hiervan een stuitend voorbeeld, maar ook ten zuiden van de rivier - nu moet ik wel even uitleggen dat de Theems de stad ruw in tweeën deelt: het noorden ontkent dat het zuiden erbij hoort en het zuiden haalt unaniem zijn schouders op - hebben wij zo onze uniforme wijken.

Dan heb ik het specifiek over Wimbledon, velen bekend dankzij de The All England Lawn Tennis and Croquet Club en een zeker tennistoernooi dat zij elke zomer organiseren. Hier waren ik en Nicola overigens een dagje bij, waardoor onze kennismaking met Wimbledon town een ultieme ervaring bleek van zon, gras, tennis en strawberries and cream. Twee maanden later kijkt de wereld echter al lang niet meer naar deze zuid-Londense suburb, en juist nu bevind ik me elke dag in het Wilbledonse. Elke ochtend en middag, op weg naar werk en huis, verbaas ik me weer over de jonge, strakke en sportieve Wimblelonians, enigszins te verklaren door het hoge gehalte sportscholen en fietsers, nee, wielrenners, op de heuvelachtige weg richting Wimbledon Rail Station. Nicola vertelde me dat wonen en met name sporten in Wimbledon erom bekend staat ontzettend prijzig en prestigieus te zijn. En al dat voor een jaarlijks toernooitje tennissen!

Maar goed, ik voelde me in elk geval geroepen om de handen ook maar eens uit de mouwen te steken en dus heb ik me gisteren aangemeld bij de Fitness First, waar ik morgen mijn eerste sessie mee ga maken. Niet in strak en sportief Wimbledon, maar in het minstens even sjieke Balham. Genoeg jonge en slanke mensen om me aan te spiegelen, maar omringd door buurten met chippies en curry houses, en volkse pubs rijk aan beer bellies. Het is immers niet het glimmend mooie Londen dat me boeit, maar het schizofrene. En een pint erbij, zonder schuldgevoel.