Standplaats Londen, eerste roep.

Na welna drie maanden in de metropool werd de roep om Nederlandstalige schrijfsels alsmaar luider en mijn drang naar het schrijven van Hollandse vertellingen steeds forser. Waar ik tot nu toe menig anecdote en observatie, half verdraaid en half vergeten, over de Noordzee heb kunnen transporteren via telefoon of skype, heb ik nu besloten ze zo spoedig mogelijk aan het electronische papier toe te vertrouwen.

Zelfs na mijn derde jaar Verenigd Koninkrijk blijft de observatie van Britten tot mijn meest geliefde tijdsverdrijven behoren. Waren het eerst de hoogstinteressante Scousers en Mancs, nu is de tijd dus gekomen mijn blik te richten op het brede palet der culturen dat in Londen te vinden is: van Cockney tot Toff, tourist tot immigrant, rauwe voetbalhooligan tot skinny jeaned Camden indie boy.

Voor nu resten dan nog even de kale feiten van mijn leven in the capital. Hoewel ik koortig op zoek ben naar interessanter, uitdagender of zelfs minder ver werk, vul ik nu nog mijn dagen in een kantoor in een stadje ter zuiden van Londen, Aldershot, waar ik de godganse dag Nederlandse bedrijven lastig mag vallen met vervelende vragen. Dit betekent een dagelijkse treinreis van zo'n 50 minuten (en een busreis van 20) heen en datzelfde terug, en een flink gemis wat betreft mijn plan om in dit jaar in de Engelse hoofdstad door te brengen.

Mijn woonomstandigheden zijn gelukkig wat idealer. Na een lange week flat-jagen vonden we - ik en mijn huisgenootje Nicola - ons zuid-Londense pebble dash paleisje in Tooting. Lage gemeentebelasting, een veilige eerste verdieping, de korte afstand naar bus en metro, de teerbeminde Primark om de hoek, de enorme grootte van ons flatje en een prachtige badkomer wogen zeker op tegen de vrij lange metroreis naar het centrum. Een half uurtje in de tube, en je bent in central London. Best te doen.

Vroeg op, vroeg bed, dus tabee. Nu maar kijken of ik jullie met enige frequentie kan blijven lastigvallen met deze schrijfels. Liefs uit Londen!