Zelfs een multinational is niet immuun voor een kink in de kabel. Even na vieren flikkerden de lichten in het kantoor en slaakten alle Coca Computers een diepe zucht, om vervolgens pontificaal te weigeren om nog enig teken van leven te vertonen. Hoewel ik van plan was door te werken tot hald zes, kregen we al snel de mededeling dat het vrij zinloos was om op het kantoor te blijven. Als een stel dolle schoolkinderen renden we de straten van Uxbridge op, waarna mij spontaan een lift werd aangeboden door twee collega's. De twee meiden carpoolen dagelijks naar Uxbridge, maar wonen, helaas helaas, in noord- en niet in zuid-Londen. Hadden huisgenoot en ik maar gekozen voor de krappe doch stijlvolle flat in Archway, dan had de carpooldienst vertalers een hoop tijd en geld bespaard.
Maar goed. Middagje noord-Londen is extra bijzonder als je er weinig komt. En als ik noord zeg, bedoel ik ook noord. Niet Camden, Angel of Kentish Town, maar de poepsjieke wijken rond Hampstead Heath, het ruwe natuurgebied bij Kenwood House (denk Notting Hill, de film) met een prachtig uitzicht over de Londense skyline (ik zou er bijna aan wennen). Bovendien reden we zowaar door de meest protserige straat die ik ooit heb mogen aanschouwen. Onpraktische kasten van huizen, villa na villa, met minstens drie auto's voor de deur. Kennelijk wonen George Michael en Spicegirl Geri in deze contrijen. En ik maar blij zijn met de drie soapacteurs en dubieuze Amerikaanse serie-actrice die ik tot nu toe heb gespot.
Uiteindelijk ben ik lekker gaan wandelen met collega Merry en diens hond op de Heath (heide), wat weer een wereld op zich bleek. Met een knagend gevoel van herkenning - 101 Dalmatiers, de Disney-versie - zag ik hoe baasje en hond op elkaar leken, hoe de hippe Londenaar het joggen met het uitlaten van hun viervoeter combineert en hoe de ruwe, heuvilge en prachtige Heath de meest stadse Londenaar - met uitzondering van een luid telefonerende zakenpief - doet denken dat hij of zij zich in de vrije natuur bevindt. Het enige dat je herinnert aan je ware locatie is die continue opdoemende skyline, die dan ook weer zo ver weg lijkt dat de stadse buitenmens een zucht der verrukking slaakt. Ver weg, in Uxbridge, sprongen de computers weer aan. Morgen weer een dag.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten