Terwijl ik me door de laatste week Aldershot worstel, en ik eigenlijk wel zin heb in een weekje of twee vrij, ben ik ergens nogal bang dat die fortnight omslaat in de door velen gevreesde langdurige werkeloosheid. Aangezien ik geen zin heb me te voegen bij de reeds omvangrijke groep jobless youngsters, getroffen door de crisis, heb ik me nogmaals in een banenjacht gestort. Die crisis noemen ze hier overigens the (credit) crunch, wat vele restaurants en eetcafés ertoe aangezet heeft een credit crunch lunch op het menu te gooien. Ik hoef dus in elk geval geen honger te lijden. Toch gaat het ook hier weer wat beter met de economie. Er worden weer huizen gekocht - net een heel verhaal te horen gekregen van een erg charmante fitnessleraar, die uit de fitness en in property business wilde stappen - en er hangen weer vacatures in de winkelramen. Toch neem ik liever geen risico en ben ik druk bezig een alternatief voor de lange dagelijkse treinreis naar Hampshire te regelen.
Een gemiddelde dag in het leven van een drukke werkzoekende: drie telefoongesprekken met recruitment agents, een introductiegesprek bij eenzelfde persoon na het werk (die me vertelde dat ik, in plaats van - Victorian what? - beter een vertaalmaster had kunnen doen, net zoals zij. Dank je de koekoek mevrouw Tortellini, mijn Engels is nog altijd tachtig keer beter dan het uwe.) en de mededeling dat Coca Cola (Mijn god, ik zie vader's levensloop nu al voor me: van SP-rood naar Coca-rood) mijn CV geweldig vond graag op gesprek wil uitnodigen voor een (tijdelijke) baan als vertaler. Maar dan wel donderdag. En, oja, de baan is in Uxbridge, helemaal aan het einde van de Piccadilly-lijn, dus weer meer dan een uur reizen heen en weer. Hmm. Ik zie meer in het andere telefoongesprek van vandaag, waarin een bureau gespecialiseerd in bibliotheekbanen mijn CV wilde sturen voor een trainingspositie bij de bibliotheek van het Ministerie van Financiën. Ze willen dat je er 11 maanden werkt en dan een Master bibliotheekkunde gaat doen. Klinkt heel gaaf, maar er zullen wel veel meer crunchers zijn die zichzelf hiervoor in de aanbieding gaan gooien. We gaan het zien.
Wie weet zijn desperate measures toch hoognodig. Deze week stond een jonge afgestudeerde en werkeloze student een uurlang op 'the plinth' (de enige sokkel op Trafalgar Square zonder standbeeld, die als een soort media-kunst-project een maand lang gevuld wordt met mensen en gekken die zich een uurlang mogen uitleven hoe ze maar willen - en dat alles gefilmd door tv-station SKY) te zwaaien met een enorme CV. Hij hield er een baan als verkoper bij een groot Londens bedrijf aan over. Ik weet het niet. Het moet mij toch lukken om aan het werk te raken (en blijven) zonder behulp van dergelijke wanhopige acties. Als ik me maar blijf openstellen voor alles wat op mijn pad komt, moet er toch wel ietst geschikts langskomen. Al moet ik zelf credit crunch lunches serveren, ergens in deze grote stad is er toch wel werk voor mij?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten