Gisteren was er sprake van een uiterst zeldzame situatie: huisgenootje Nicky, wiens baantje als serveerster in een barbeque/carnivoor-eettoko in Clapham haar normaliter van elk weekend berooft, had zomaar de zaterdavond vrij gekregen. We waren de ganze week al zo enthousiast over dit feit dat, toen puntje bij paaltje kwam, we ons realiseerden dat we helemaal niet wisten wat we aanmoesten met deze weelde van weekendse liberté. Zoals ik deze week al gemerkt had tijdens mijn onverwachte driedaagse vakantie, is midden-september hier net zo'n tussenperiode van niks, wanneer mensen of late vakanties nemen, of net nog even bij hun ouders zitten alvorens de universiteiten weer beginnen - pas in Oktober in de meeste gevallen, zeer beschamend.
Goed, wij tweetjes moesten deze avond maar alleen laten slagen. Geen probleem. Londen behoort immers tot de meest veelbewogen steden in Europa, en er zijn altijd honderd mogelijkheden voor een plezierige avond te bedenken. Wat jammer dat Marieke en Stijn ons in midden-Augustus met een bezoek hebben vereerd, en niet later. Nu alle comedy weer terug is uit het wereldberoemde festival te Edinburgh, is de Engelse hoofdstad weer rijk aan professionele grappenmakers. Na goedkeuring van Nicky's broer, die zelf in de biz zit, besloten we een door het nieuws geïnspireerde muzikale komedie-show te Noord-West Londen te bezoeken.
Allereerst was dit een door mij tot op heden onbetreden stukje Londonium, en wederom zo anders en sfeervol dat het mij weer eens deed uitroepen dat ik maar geen genoeg kan krijgen van het leven in deze stad. De wijk - metrostop Warwick Avenue, dichtbij Paddington Station en bekend van het hoogstens irritante nummer gezongen door ene Duffy - was traditioneel West-Londens sjiek, maar had bovendien een zeker gevoel van mystiek over zich dat het beste te omschrijven is door de boeken van Arthur Conan Doyle erbij te betrekken. In andere woorden, ik anticipeerde niet alleen statige koetsen en alerte bobbies, ik verwachtte ook elk moment tegen een zekere Sherlock Holmes op te botsen.
Terug naar de entertainment in kwestie. De locatie was één van die weldadige negentiendeeeuwse woonhuizen, smaakvol omgebouwd tot café in vintage-Victoriaanse stijl. Het voelde alsof we onze hippe drankjes in iemand's huiskamer aan het drinken waren. De trap in de gang leidde ons naar een piepklein theatertje, waar Nicky en ik ons tussen stoelen en tafels in onze krappe zitplaatsen dienden te wringen. De voorstelling begon al snel, en was scherp, veelzijdig en zeer vermakend. Met een aantal steengoede imitaties had het nogal wat weg van Kopspijkers, maar dan met veel muziek en met hele korte sketches en ommeunig snelle komstuumwisselingen. Het enige minpuntje was wellicht dat deze mitrailleur aan grollen erg snel gedaan leek: een iets langere show met een pauze ertussen had wellicht de voorkeur gehad. Al met al was het echter een zeer vermakelijke avond. Nog even gebleven om na te kletsen en te genieten van wat wel eens één van de laatste aangenaam warme avonden in het Engelse van dit jaar zal kunnen zijn geweest - daar zit je dan met je nieuwe winterjas - en toen weer te Tooting met de laatste tube.
Nu nog kijken wat te doen met de zondag. Zwemmen of fietsen? Een leven in de Britse hoofdstad is een leven vol dilemmas. Ach ende wee.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten