April Fool

Evenals de nieuwe serie van Have I Got News For You, waarbij de politieke dwaaltocht van Gorden Brown vandaag prachtig werd afgebeeld door te laten zien hoe hij per abuis een broom cupboard inwandelde, is de verkiezingsstrijd is nu echt losgebarsten. Deze week beleefde de Britse politiek een uiterst interessante primeur: het allereerste politieke TV-debat. Weliswaar vond dit eerste publieke politieke gevecht enkel tussen mogelijke ministers van financiën plaats, en moeten de debatten tussen de 'echte' leiders nog plaatsvinden, wat betreft het opzoeken van de confrontatie was het avondje kletsen over saaie nationale budgetten zowaar revolutionair te noemen.

Het wordt alsmaar duidelijker dat de komende verkiezingen niet alleen de eerste spannende electorale strijd sinds 1997 te noemen zijn, maar ook nog eens een compleet nieuwe bladzijde in de Britse politiek en twijfelachtige spindokertij. De posterstrijd wordt harder. Dit hangt er op het moment bij mij in de straat:

Heel smaakvol. Naast Obama's 'change' schijnen de conservatieven ook de vuile campagnetechnieken van hun Amerikaanse collega's te hebben overgenomen. Toch wel prachtig eigenlijk, dat dat woord 'verandering' zo gemakkelijk van conservatieve tongen rolt. Ja, alles behalve de valse glimlach en/of beloften van de huidige premier, toch? Het volk is voor het eerst in jaren ongelooflijk verdeeld, en na de bonnetjes- en omkoopschandalen van weleer lijkt een lage opkomst de enige voorspelling die met zekerheid geuit kan worden. Maar wat vindt het volk eigenlijk van de nieuwe, schreeuwerige vorm van campagne voeren? Sensatie sells, zoals de tabloids reeds een kleine 120 jaar weten.

The Guardian dacht vandaag eens de proef op de som te nemen, en een wel zeer originele 1 april-grap te bedenken. Een boze Brown, half in de schaduw, vergezeld van de woorden Step Outside Posh Boy in schreeuwerig groot witte letters naast zijn boze hoofd gekalkt. De krant berichtte hierbij doodleuk dat Labour het opgeklopte schandaal rond de anger management issues van de premier ging gebruiken om hem daadkrachtiger te doen overkomen ten opzichte van het conservatieve Cameron-geweld. Met zijn rauwe mannelijkheid ging Gordon eens laten zien dat hij Groot-Brittannië eigenhandig uit het slop kon helpen.

Tekenend eigenlijk, want zo hilarisch ongepast leek de hoax bijna niet. De onbeschaamde toon waarop politieke twisten op het moment via media en postercampagnes gevoerd worden geeft blijk van een totale grenzeloosheid op het gebied van ernst, eerlijkheid en duidelijkheid. Een Britse kiezer voelt zich immer niet meer serieus genomen sinds een huis vol corrupte parlementariërs gewoon lekker op het pluche konden blijven zitten. Dat een leider dan op de vuist zou gaan met zijn aartsrivaal in plaats van klunzig bezemkasten in te lopen klinkt voor de Britse kiezer dan ook opeens een stuk aanlokkelijker.

http://www.guardian.co.uk/politics/2010/apr/01/labour-gordon-brown-hard-man