Tegelijkertijd is Londen ook weer heerlijk: het sociale isolement heeft ook zeker zijn voordelen, aangezien je tenminste door iedereen met rust gelaten wordt. Hemels rustig voelde ik me dan ook in een stampvolle Queen's Gallery, waar ik de hoogst interessante tentoonstelling over het meest succesvolle gearrangeerde huwelijk van de negentiende eeuw mocht bezoeken. Victoria & Albert bevatte een rijke collectie aan schatten die de koninklijke tortelduifjes door de jaren heen verzameld hadden. De dwang die ze kennelijk voelden om elk moment, elke reis die ze maakten vast te leggen in de vorm van schilderingen op reisdagboekformaat was kennelijk zo sterk dat ze aan leken te voelen dat het huwelijk maar vijftien korte jaren zou duren, voordat Albert op jonge leeftijd het lootje legde.
Ik bedacht me opeens dat ik tijdens dit prachtjaar veel meer foto's had moeten maken. Mentaal zit elk belangrijk moment, elk hoogte- en dieptepunt, nog altijd diep in mijn geheugen gegrift. En toch, om door te geven hoe bijzonder deze huiselijke reis is en is geweest, is een afstandelijke en realistische schets van het heden vaak een broodnodig geheugensteuntje. Hetzelfde geldt voor deze blog, een prettige plek om mijn gevoelens over de Britse hoofdstad en haar inwoners te uiten, die ik toch vanaf nu beter ga benutten. Isolement of gemeenschap, je verheven voelen of juist heel klein, dat gevoel wil ik wel kunnen vasthouden.
Dus. Met nog een hele verkiezing en een aantal hele bijzondere momenten voor me, ga ik knippen, schrijven, vastleggen. Pebbledash palace blijft nog even luid roepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten