Buitengesloten

Heb meelij met de pseudo-Brit. De samenleving die zo vaak toch zo toegankelijk lijkt, blijkt toch vaak een stapje terug te doen als je net iets te dichtbij wilt komen. In mijn voormalige, veel Engelser thuissteden, Liverpool en Manchester, was dit gek genoeg veel minder duidelijk dan in de grote smeltkroes der culturen waar ik heden mijn bedje spreid. Een doorzetter als ik kan gemakkelijker naar Londen verhuizen en zelfs zonder al te veel moeite een baan vinden, maar tot een zekere hoogte wordt je er constant van van bewust gemaakt dat je altijd een buitenstaander zult blijven.

Kun je de laatste persoon die uit de coupé stapt beschrijven? Zo luidt de vraag op een indringende zilveren poster in de metro. Ik concentreer me diep en weet zowaar een gedetailleerde persoonsschets van de willekeurige dame in kwestie uit de hoed te toveren: zwarte huiskleur, gezet, rond de 50 en wat sproetjes en een bril met een zwaar montuur. Met een snufje zelfgenoegen staar ik weer eens naar de poster, en lees dit maal de kleine lettertjes: MI6 accepteert enkel en alleen aanmeldingen van sollicitanten met een Brits paspoort.

Beetje flauw, ik weet het. Natuurlijk is de identiteit van de agenten van elke veiligheidsdienst een heikel punt. Naarmate de verkiezingen naderbij komen, voel ik het gevoel er niet helemaal bij te horen echter steeds iets sterker. Ook gek eigenlijk, zo'n systeem waarbij een enkel parlementslid iedereen in jouw stadsdeel vertegenwoordigt, of ze nou wel op je hebben gestemd, niet op je hebben gestemd, of in de eerste plaats helemaal niet mochten stemmen. En dan is er nog de opmars van de hoogst eurosceptische Tories, waarbij ik me als EU-burger die zich vrij en blij in een ander land heeft gevestigd, mede mogelijk gemaakt door Blair en Brown, toch niet helemaal prettig voel. Ben ik straks nog wel net zo welkom?

Pessimisme hoort er ook bij, hier in de grote stad. En voor je het weet vul ik een belastingformulier in wat mij meedeelt dat ik een fors deel van mijn verdiensten aan Her Majesty's Treasury in dien te leveren, en er dus toch een beetje bij hoor. Met een glimlach op mijn gezicht zet ik de BBC op, zondagavond kostuumdrama-avond. Daar heb ik, voor het eerst sinds jaren fervent de Beeb kijken, door middel van publieke gelden immers ook diep voor in de buidel getast.