Verkiezingen in Nederland. In democratisch hart Den Haag groet een grote menigte de olympische helden van schaats en sneeuw. Omstreeks dezelfde tijd rijdt een eenzame gouden heldin van de skeleton-bobslee in een open dubbeldekker door hartje Londen, haar enthousiasme alles behalve bekoeld. Ondanks een gebrek aan ijzige helden broeit de verkiezingskoorts hier nog slechts onder de oppervlakte, en is men blissfully unaware dat er in het boekwerk van de electorale strijd aan de andere zijde van het Kanaal heden avond een interessant hoofdstuk aan staat te breken.
De Britse pers is, met enige schroom over de zoveelste tegenvallende Winterspelen, deze week met hele andere dingen bezig, met name met twee van de meest roemruchte strafzaken van de laatste decennia van de twintigste eeuw. Van de week bleek dat de beroemdste seriemoordenaar van de jaren 70/80, de zogenaamde Yorkshire Ripper, over een tijd op vrije voeten hoopt te komen, en vandaag werd bekend dat één van de dadertjes van de gruwelijke moord op peuter James Bulger in 1993 kort na zijn vrijlating opnieuw is vastgezet vanwege het verbreken van de voorwaarden van zijn borgtocht. Van Daily Mail tot BBC, macabere fascinatie en overdovende gemeenschappelijke verontwaardiging verdringen elke discussie over de politieke toekomst van het land.
Soms lijkt het wel alsof de Britse media zich het prettigst voelen bij emotioneel beladen nieuwsverhalen. Natuurlijk, de kranten berichten dagelijks wel degelijk de laatste peilingen voor de parlementaire verkiezingen in mei/juni, en met name de Guardian weet haar lezers vaak te wijzen op de gevaren van het wederkeren van de Tories te 10 Downing Street (vandaag: pas op BBC, de Tories are coming, en Ruport Murdoch er gratis bij). Toch verbaast het me dat er zo'n twee, drie maanden voor het circus losbarst relatief weinig verkiezingsonrust te merken is onder de mensen. Wellicht is dit omdat de Britten zich nog maar weinig van de strijd voor kunnen stellen: dé datum is nog niet vastgesteld, wat toch wel de grootste schande van het Britse democratische bestel mag heten.
Desondanks behoort een tweede golf postergeweld van David Cameron's Tories tot de meest besproken onderwerpen van het moment. Opnieuw stond ik in de sportschool oog in oog met een wanhopige roep om conservatieve steun. Een jonge vrouw, haar kinderen vaag op de achtergrond, heeft nooit eerder Tory gestemd, maar ze hebben zulke goede plannen voor families. David is een sluwe vos. Eenzelfde vrouw zit immers in miljoenen verschillende huiskamers op de bank, en trekt haar kroost na de berichten over sadistische moordenaars even iets dichter naar zich toe. Langzaam maar zeker komt meneer Cameron de Britse huiskamers binnenzetten, en valt het steeds beter te bevatten dat zijn glimmende hoofd dadelijk Downing Street betrekt.
Gelukkig heeft de eenzame bobster geen idee van het hartelijke, zelfs koninklijke onthaal dat haar collega's in de Lage Landen vandaag ontvingen. Van Wilders hebben de Britten vanwege zijn Heathrow-avontuur wel gehoord, maar of ze doorhebben dat de gevreesde maand juni nog wel eens veel drastischer zou kunnen verlopen in het land van de Hollanders is sterk de vraag. Toch maar liever een glimmende Tory dan een Wilders en diens islamofobische kornuiten. En daarom ben ik blij dat ik mijn stemrecht kan gebruiken daar waar dit het broodnodigst is.
Eén troost: de internetgeneratie weet gelukkig wel raad met de Conservatieve postercampagne http://mydavidcameron.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten