Spring in one's step.

Niks Lente, Lent. De sfeer in Londen is soberend koel en helder, alsof we er constant aan herinnerd dienen te worden dat de vastenperiode nog wel even te gaan heeft. Zelfs de verwarming laat mij weten dat er nog iets aan winters lijden uitgeperst dient te worden, en geeft er spontaan de brui aan.

De Londenaar is in de war. In de metro zie je soms hoeveelheden sjalen en truien die in het barre winterweer van de eerste twee maanden van 2010 nog in de kast bleven liggen. Alsof de vaak zo trouwe Engelse chromosomen die jonge meisjes nagenoeg naakt op straat laten lopen onherstelbaar in de war zijn gebracht door die lente die maar op zich laat wachten.

Zelfs het nieuws praat enkel en alleen vol smacht over de dingen die simultaan met de zon verwacht worden. De wereldbeker voetbal. De verkiezingen. De jubileum-editie van Glastonbury. Met uitzondering van de al hoe slaapverwekkende Chilcott Inquiry, die na hoogtepunt Blair een zwaar dieptepunt kende in de vorm van toenmalig Minister van Financiën Brown die het kostenplaatje van de Iraq-oorlog eens in detail uit ging leggen. Dan praat je ook liever over het weer.

In de kantine van mijn frisdrankengigant lees ik met lauw enthousiasme het bord dat de naderende culinaire thema's aankondigt. In afwachting van chocoladehazen en 'traditionele' laffe chocolade-eieren met crèmevulling - vanaf Nieuwjaarsdag is 1 januari tot en met Tweede Paasdag op Londense dubbeldekkers walgelijk genoeg als cream egg season uitgeroepen - zou Londen kennelijk bijna vergeten dat een zekere trouw roepende Londenaar deze week verjaart.

Geen zorgen, lezers. De stad slaapt nooit. Metaforisch gesproken dan: een Big Apple is het niet, en de metro blijft er dan ook netjes om middernacht mee op houden. Een feestje is er echter altijd wel te vieren, daar heb je in Londen geen zonneschijn of werkende thermostaat voor nodig. En anders mag de verjaardagsvisite haar mutsen en sjaals gewoon lekker ophouden.