De wolk en de liberaal

Desperate times, desperate measures. Iedereen wist dat dit een spannende maand zou worden. Dat een televisiedebat en een onuitspreekbare IJslandse vulkaan voor een ware verschuiving in politiek en samenleving zouden zorgen, wist niemand echter te voorspellen. Sinds Lib Dem leader Nick Clegg zich in het debat van vorige week donderdag als serieus alternatief voor Tories en Labour wist te manifesteren, lijkt zijn populariteit als een gifwolk boven de traditionele partijen te hangen. Bang dat vulkaan Clegg roet in zijn eten gooit, heeft David Cameron de focus van zijn campagne vandaag radicaal omgegooid. Een Hollander die gewend is aan flexibele peilingen op weg naar de verkiezingen moet weten dat een dergelijke verschuiving, waarbij de liberalen evenveel stemmen zouden binnenhalen als de conservatieven, en meer dan Labour, onbetwist uniek is in de Britse politieke geschiedenis. Het districtensysteem maakt de mogelijkheid van liberale winst nog altijd onzeker, maar de kans op een minderheidskabinet of, als deel van een rare districtenkronkel, winst van Labour door winst van de Lib Dems lijkt plots enorm veel groter. Met die laatste dreiging tracht Cameron de kiezers bij Clegg weg te houden.

Nee, dan Brown. In plaats van de liberale natuurramp te lijf te gaan, stort hij zich vol overgave op de non-politieke uitbarsting. 'BROWN'S ARK', kopt de London Evening Standard. Niet minder dan drie enorme marineschepen moeten de gestrande Britten weer thuis brengen. Premier tot uw dienst, no expenses spared. Het is maar de vraag of de regering in tijden van geen verkiezingen ook met zoveel gemak militaire inzet had beloofd om de verloren Britse schaapjes terug op het eiland te krijgen. Dat het luchtruim voor het voltooien van deze grootscheepse reddingsactie misschien al wel weer geopend wordt doet kennelijk niet af aan het heroïsme van een kordate premier. The Guardian merkte op dat Brown ongekend ontspannen overkwam tijdens de persconferentie van vandaag. Goede leiding bij een geologische catastrofe wordt immer veel meer gewaardeerd dan bij een globale recessie. Wat Brown betreft mag de wolk dan ook netjes tot 6 mei blijven wachten.

De vraag is dus: wie blijft er langer hangen: de wolk of de liberaal? Aangezien er zowaar Hollands bloed door Nick Clegg's aderen stroomt, kan hij misschien het beste een voorbeeld nemen aan de onverbeten Hollanders die ik afgelopen zaterdagmiddag op Trafalgar Square zag staan hossen. Het Europese luchtruim mag dan volledig verlaten zijn, de Nederlander weet zich immer een weg te banen. Het was een vreemd gezicht: twijfelachtige muziek dreunde in mijn oren en mijn ogen deden pijn van het vele oranje dat zij plotsklaps tot zich dienden te nemen. Aan de ene kant van het plein stonden Nederlandse bloemisten luid hun waar te venten, en aan de andere kant werd Hollandse friet met mayonaise geschept. Niemand leek gehinderd te zijn door een vulkaan in het verre IJsland. Ergens anders in het land stond Liberaal Nick nog na te gloeien van zijn overwinning in de peilingen, ongetwijfeld op een ondoordringbare roze wolk. Blijven plakken, Nick, met dat geel een klein beetje oranje. Gewoon onverstoord door blijven hossen, twee weken en twee debatten lang, en wie weet, is een politieke aardverschuiving de volgende natuurramp waar Brittannia mee te kampen heeft.