Dokter

Pasen 2010, en er staat geen Heer waarlijk op, maar wel een nieuwe Dokter. Het moment waar heel Britannia met smart op heeft zitten wachten sinds publiekslieveling David Tennant zijn rol als Doctor Who afgelopen kerst doorspeelde aan de onbekende Matt Smith, was heden avond eindelijk aangebroken. De overname en transformatie van deze legendarische tv-serie gaat echter veel verder dan simpelweg een vers nieuw gezicht; zowel het decor als de visuals zijn aan verregaande wijzigingen onderworpen. Bovendien staat er eveneens een splinternieuw brein aan het hoofd van het team van schrijvers dat de dolle avonturen van de Doctor mag verzinnen. Steven Moffat, schrijver van de beste en meest subtiel gearrangeerde scripts waarvan het publiek de verfilming heeft mogen aanschouwen - ik noem een Coupling, een Jekyll, en natuurlijk de beste en engste DH ooit, 'Blink' - mag dan een Whovian in hart en nieren zijn, hij gaf al in een vroeg stadium aan het meeste te zien in de sprookjesachtige kant van deze Science Fiction-serie, wat een dergelijk genre toegankelijk maakt voor een groep mensen die veel groter is dan de bebrilde figuren die doorgaans voor Star Wars en Trek aanschuiven.

Maar goed, misschien moet ik daarom eerst maar eens wat uitleggen over de legende Who. Al sinds de jaren '60 reist het excentrieke buitenaards wezen met zijn tijdmachien het universum en de eeuwen door, met een heel menselijk gezicht dat alleen de neiging heeft te veranderen elke keer dat de beste man het lootje legt. In de ruime 40 jaar dat de BBC al aan Doctor Who bezig is, zijn er dan ook al elf acteurs geweest die de hoogst populaire rol hebben mogen vertolken. Deze overname is zo legendarisch dat zelfs rond de onthulling van de identiteit van de nieuwe timelord vorig jaar een heel programma heen werd gesponnen. De algehele reactie op de bekendmaking was echter ironisch genoeg een luid weerklinkend 'Who?!' De onbekende Smith moest een hoop waarmaken: de kekke Converse van Dokter Tien, de populairste ooit, waren dan ook niet gemakkelijk te vullen.

The verdict. Met zijn zesentwintig lentes is Matt Smith de jongste Doctor ooit, maar door zijn zelfverzekerdheid, excentriciteit en ongeremde enthousiasme lijkt hij tegelijkertijd zowel jonge hond als oude wijze man. De kostuumdames zijn hier mede verantwoordelijk voor: een lange jas, hip pak en schoenen hebben plaatsgemaakt voor een tweed jasje, bretels en strikje. De belangrijkste reden waardoor je echter meteen werkelijk gelooft dat hij de Doctor werkelijk is, is echter de vlijmscherpe dialoog en snelheid waarmee de kijker in een nieuw avontuur gezogen wordt. De lijst met wat ongetwijfeld legendarische Who-citaten gaan worden is na een enkele aflevering al aardig lang. Bovendien is het, zoals the Guardian al direct meldt, erg verfrissend dat dit avontuur zich niet in Londen, maar op het dorpse Britse platteland afspeelt. Als Londenaar ben ik al tevreden met de spectaculaire vliegscene over Londen, hoewel ook ik moet toegeven dat de Doctor's wanhoop over hoe hij de wereld moet redden met enkel een (gesloten) postkantoortje tot zijn beschikking (en toen was er internet) de aflevering echt weer tot dat heerlijk kneuterige Sci-fi wist te maken, dat blitse schuifdeuren en monsters in aluminiumfolie ver achter zich laat.

The proof is echter in the pudding, en ik zal de dwalingen van Dr. Smith de komende weken dan ook met danig enthousiasme blijven volgen. Met nog 12 heerlijke zaterdagavonden die komen gaan kruip ik lekker op - of, even legendarisch, achter - de bank, en laat ik spannende verkiezingen, wereldbekers en festivals lekker over me heenkomen. Met een dergelijks dokterbezoek kan ik niet alleen Londen, maar de hele wereld aan.

http://www.youtube.com/watch?v=Lp0-8Ibkczc < - voorbeeld van schrijver Steven Moffats geniale geest (Coupling), inclusief sneaky Doctor Who reference op het einde