Wanhoop

Geen vrolijke tijd voor de progressieve Brit. Ondanks dat wolf in schaapskleren David Cameron zich gisteren in het laatste televisiedebat zich als een ware Tory van de oude stempel ontpopte, werd hij vandaag door de kranten massaal als koning gekroond. De Guardian lijkt zijn vechtlust prompt verloren te zijn, en gaf gisteravond al aan de situatie erg somber in te zien.

Wat een manisch depressief volkje toch, die Britten. Voor een land dat zichzelf vaak prijst voor zijn eigen lauwheid en pessimisme, was Cleggmania een eenmalige droom, die niet te lang kon duren. Dat zelfs de meest linkse geesten nu al de handdoek in de ring dreigen te gooien, had ik echter niet verwacht.

Het was me dan ook het weekje wel. Als er iets was dat de vlucht van de Lib Dems in de schaduw zou stellen, was het wel als Labour grandioze blunders zou maken. En ja hoor, hoewel Gordon Brown gister liet zien dat hij toch echt wel het meeste inzicht en kennis over de economie bezit, dacht iedereen alleen nog maar aan arme oude Mrs. Duffy. 'Bekrompen' klinkt nog vrij onschuldig in het Nederlands. Het zelfstandige naamwoord 'bigot' staat voor compleet onbegrip en walging.

De laatste week is ingegaan, en Labour is nu echt de wanhoop nabij: Tony Blair heeft zich vanmorgen bij de campagnestoet gevoegd. Het blauwe gevaar lonkt, maar Tony's tanden lonken nog harder. Het wordt een bijzondere week.