Paarden

Gistermiddag liep ik over een zonnige Upper Tooting Road, waar ik niet alleen lastig gevallen werd door de reguliere flyerventers, maar tevens toegeschreeuwd werd vanuit de met ballonnen versierde deuren van de plaatselijke bookies. Waar ik de goktenten normaliter zonder na te denken voorbij loop, werd mijn aandacht nu getrokken tot de schreeuwerige etalageruit. Deze keer trachtte deze mij voor de verandering geenszins zodanig te vleien dat ik als sportkenner van de hoogste plank toch echt eens iets moest doen met mijn waardevolle expertise. Integendeel. Het verzoek was duidelijk: er mij gevraagd munt te slaan uit mijn lievelingskleur.

In zekere zin valt de houding van de Brit ten opzichte van het gokpaleis te vergelijken met de Hollander en het fenomeen bordeel. Omdat er in de samenleving een diepgewortelde overtuiging bestaat dat dergelijke vices nu eenmaal zullen bestaan, is het beter dat zulke transacties legaal en in het publieke domein worden gedaan. Niet te publiekelijk natuurlijk, de Brit schaamt zich immers immer, en heeft daarom ook aanzienlijk veel ontzag voor de schaamteloze wijze waarop ze zien hoe het prostitutiebeleid in Amsterdam de gordijnen wagenwijd openstelt. Om die reden zijn alle bookie-etalages immer zo ontworpen dat je als voorbijganger niet in staat bent om naar binnen te kijken. Hiertoe heeft de staat de branche verplicht, maar het neemt niet weg dat de goktent een vast deel van elke Britse winkelstraat vormt. Boze tongen beweren zelfs dat het neo-liberalisme van Labour dit de laatste jaren enkel erger heeft gemaakt.

De schaamte die de Brit kent ten opzichte van de landelijke wedneigingen kent echter haar grenzen. Gokken wordt namelijk in zekere mate op een bijna patriottistische wijze met Brittannia geassocieerd. Dit blijft in het algemeen beperkt tot bijna vertederende berichten over de uiteenlopende zaken waarop de Brit wedt: een witte kerst, het einde van Harry Potter, de nieuwe Doctor Who. Toen Brown afgelopen week Buckingham Palace aandeed om toestemming te vragen voor de dissolution of parliament, is een aantal mensen herhaaldelijk beboet omdat zij namens één van de grootste bookmakers het publiek aan het aansporen waren om hun bet voor de uitslag van de zojuist uitgeschreven verkiezingen juist bij hen te plaatsen. De grote borden die deze heren bij zich droegen lieten zien wat de odds waren voor Labour, Tory of hung parliament. Soms is het actief stemrecht niet voldoende.

Afgelopen zaterdag was echter weer een geval apart. Alle schaamte wordt zonder twijfel over boord gekieperd als het gaat om de Grand National. Paardenrennen is gewoonlijk enkel iets voor de hardcore gokker, maar als het om de Grand gaat, is het zowaar je patriotic duty om een paar luttele pondjes te verwedden. Net als ik, hebben de meeste mensen volgens mij maar weinig idee waarom deze race anders is dan al die anderen, en waarom gokgedrag in deze niet als twijfelachtig wordt ervaren. Als observator in het Britse fascineert het fenomeen me zeker, maar dit jaar was het Huisgenoot die mij dwong deze nationale traditie zelf te ervaren. Gokken op de Grand is prima, zolang je je maar beperkt tot een enkele pond op een enkel paard.

Bij het selecteren van het ros, kun je als leek enkel maar naar de lijst met excentrieke namen staren, en de kleur van de kleren van de jockey's natuurlijk, die in elke kwaliteitskrant netjes en duidelijk onder elkaar worden gezet. Na enig wikken en wegen werd het State of Play, naar één van de beste BBC-series ooit, blauw met een brede roze streep. Mijn pond lag in de pot. De paarden gingen van start. Luttele minuten later waren de eerste mannetjes al van hun hengsten en merries gekieperd. State of Play deed het echter best aardig. Derde werd hij uiteindelijk. Had ik niks aan natuurlijk, de pond was enkel en alleen goed als mijn paard de onbetwiste winnaar was geweest. Ik kan nou niet zeggen dat deze ervaring ofwel de gokker, ofwel de Brit in mij heeft losgemaakt. Hoewel.. Misschien toch maar eens kijken naar de odds voor Wilders en Cohen.