Na een uiterst prettige zaterdag is het me maar weer eens duidelijk dat de Londenaar zich met gemak in het beste van alle culturen onder kan dompelen. Deze stad blijft dan ook me verbazen, en als je dan af en toe en glimp opvangt van hoe indrukwekkend het geheel is, is dat toch elke keer weer een verrassing. Ik maar denken dat na zonnige middagen op Hampstead Heath en een vuurwerkspektakel over de Londense skyline vanaf Alexandra Palace ik de beste uitzichten van de stad wel zo'n beetje had aanschouwd. Op een zoektocht naar literaire geschiedenis in Regent's Park stuitte ik op het poepsjieke Primrose Hill. Onder enig gehuf en gepuf beklom ik de steile heuvel, waar zich vervolgens het mooiste London view dat ik tot nu toe gezien heb onder mij uitspreidde. Zoveel al bekend, maar ook nog zo veel undiscovered.
De Heuvel der Sleutelbloemen bleek echter toegang te bieden tot nog veel meer cultureel moois: na een wandeling langs het huis waar de Amerikaanse Sylvia Plath haar leven op tragische wijze eindige - hoofd in oven - nestelde ik me in Kingsley Amis' favoriete pub. Buiten een heldere, ijzige, crisp winterlucht, binnen een knapperend haardvuur, een lekker pompoenensoepje en mijn zaterdagse guardian. Dit is het (Engelse/Amerikaanse) leven, dacht ik zo.
Het tweede hoofdstuk van de zaterdag bracht me wat dichter bij mijn culturele thuis: in Marylebone, vlakbij Baker Street, bevindt zich een oud landhuis dat begin twintigste eeuw is omgebouwd tot museum. Deze Wallace Collection bevat het beste van Nederlandse zeventiende-eeuwse meesters en pre-revolutionair Frankrijk te bieden heeft. Voor een Hollands prijsje van nul pond en nul pence mocht ik een beroemde Frans Hans (De Lachende Cavalier), portret van Titus van Rijn door diens vader en een dozijn huishoudens van Jan Steen aanschouwen. Ik kreeg eveneens een prachtige rondleiding langs alle pracht en praal van de collectie, onder meer een uitgebreide verzameling aan achttiende-eeuwse Franse prullaria, met meubilair van Marie-Antoinette en portretten van Madame de Pompadour.
En als je dacht dat er niet meer culturen in de dag gestopt konden worden, heb je het bij het verkeerde eind. Er volgde een Spaans-getinte avond met tapas en salsa met mijn lieve collegae, waarvan er volgende week eentje trouwen gaat. Deze onconventionele Spaans-Frans-Nederlandse hen night was een groot succes, en liet maar eens zien dat het te Londen net zo gemakkelijk is om je in Spanje te wanen als in Versailles.
Vanaf Primrose Hill tuur je door ruimte en tijd naar de bom des cultuurs die Londen is. Op z'n Dr. Johnson's zeg ik dan ook maar: If a person is tired of London, gaat de oven aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten