Poster

Het moest vroeg of laat toch gebeuren. Maar op zo'n moment van absolute uitputting en fysieke wanhoop, dat had ik nooit gedacht. De staalblauwe ogen. Het hoge voorhoofd. De iets te gladde huid die verraadt waar de jongensachtige blosjes zijn weggefotoshopt.

"We can't go on like this.

I'll cut the deficit, not the NHS

YEAR FOR CHANGE"

Daar sta je dan, al crosswalkend, te zweten in de plaatselijke sportschool. Met mijn belofte van zelfkastijding in het achterhoofd, probeer ik de magische tien minuten op het fitnessapparaat te volbrengen, en besluit ik de poster-belofte maar eens nader te analyseren.

Het Ding is voor mij en mijn medezweters op de eerste verdieping van de sportschool te Balham precies op ooghoogte aangebracht. Hierdoor kijkt het enorme gezicht van leider der conservatieven David Cameron, dat veruit het grootste gedeelte van het gigantische aanplakbiljet in beslag neemt, recht de kwetsbaarheid van de hijgende en wanhopige stemmer binnen.

I will cut the deficit; de belofte is persoonlijk. In zijn uppie gaat deze man het tekort in de schatkist oplossen, en dan wel zonder in de nationale gezondheidszorg te snijden. Ik kijk om me heen: waar de gym des avonds overstroomd wordt door sportieve, strakke types, wordt de halflege zaal deze middag enkel bewoond door schuchtere en onzekere Engelsen, die beweging toch voornamelijk zien als een necessary evil, een manier om naast het plezieren van hun geliefde toch ook maar gezond en uit de klauwen van de gevreesde NHS te blijven. Is Camerons boodschap dan ook juist voor hen bedoeld?

'Een jaar voor verandering', op een achtergrond even wit als de sneeuw die op de daken van de nabijgelegen auto's ligt. De Tories zijn er klaar voor. Hoewel Labour dankzij het meest ondemocratische element van de Britse democratie zelf mag bepalen wanneer de verkiezingen uit te schrijven, blijft de gewenste stijging van de politieke barometer alsmaar uit. Geen wonder dat de sociaal-democratische partij onrustig blijft. De eerste week van 2010 nog maar, en de Labourpartij heeft haar eerste coupepoging al achter de rug. Hoewel dit streven naar de 'ontzeteling' van premier Brown als partijleider door zijn medekamerleden al snel sneuvelde, en uren later door hemzelf reeds af werd gedaan als "een storm in een theekopje", lijken de komende maanden voorspelbaarder dan ooit. In juni moeten de verkiezingen echt hebben plaatsgevonden, en dus zal Labour nu echt zijn best moeten gaan doen om zich wat fortuinlijker aan de kiezer te presenteren. Wachten tot de conservatieven al hun geld hebben uitgegeven aan bonte posters lijkt me een beetje opzichtig.

Tien minuten, stukje taart. Kan ik David Cameron toch een beetje dankbaar zijn.