Als er toch één culinair nadeel is aan het Londense bestaan, is het wel dat er voor een mooi prijsje zoveel te smikkelen valt dat thuis kokkerellen nou niet echt gestimuleerd wordt. Natuurlijk, er zijn talloze peperdure restaurants: plekken die je een fortuin durven vragen voor een paddestoel op een blaadje sla. Voor elke prijzige toko is er echter een dozijn leuke pubs en eetcafeetjes, waar de financieel minder bedeelde Londenaar met gemak eens kan vertoeven voor een lunch of romantisch dineetje.
Gek genoeg is zelf koken vaak haast minder aantrekkelijk voor hen die strapped for cash zijn. Op zich zijn de supermarkten niet duurder dan in de rest van het land, maar voor wie verse groenten, vlees en vis blieft, moet soms diep in de buidel tasten. En ook al heeft de Sainsbury's bij ons in de straat een aardige selectie van dergelijke ingrediënten, de echte culinaire enthousiasteling gaat liever naar één van de indrukwekkende Londense versmarkten. De meest beroemde is Borough Market, onder London Bridge, waar ik al menig bezoekende Hollander naartoe heb gesleept. Een willekeurige middag kan prima besteed worden tussen de stalletjes verse lekkernijen, waar je meestal even mag proeven.
Dergelijke locaties zijn in staat om culinaire neigingen op te roepen in iedere keukenkluns. Het is echter een combinatie van het drukke stadsleven en de prijzige boodschappen dat de Londenaar tegenhoudt om elke avond een grand diner op tafel te zetten. Hoewel ready meals en verpakt eten langzamerhand uit de mode raken, blijft de Londense metropoliet opvallend vaak buiten de deur eten.
Toch is er een tegengeluid. Eén van de meest populaire TV-programma's van de afgelopen jaren, Come Dine With Me (Channel 4) genaamd, heeft op ludieke wijze de Britse houding tegenover het huiselijke etentje blootgelegd. Waar mensen zich eerder schaamden om hun kookkunsten op vrienden en collega's uit te proberen, worden ze in dit programma - door net5 aangekocht als Het Perfecte Diner - aangemoedigd om niet alleen een verzorgd avondje op poten te zetten, maar ook nog eens de beoordeling van de vier vreemde tafelgasten te doorstaan, dat alles voorzien van het uiterst cynische commentaar van de vlijmscherpe voice-over. De winnaar ontvangt duizend pond, maar de excentrieke, megalomane, onwetende, domme, slimme en aanstellerige deelnemers weten soms meer te besteden aan hun avondje dan de waarde van de hoofdprijs. In één van de afleveringen was er zelfs een jongedame die elke gang door obers van een nabijgelegen restaurant door het keukenraam liet schuiven. En haar gasten het eten maar prijzen.
Het effect van dit televisie-fenomeen is echter over het algemeen ronduit positief. Een tijdje geleden kwam the Guardian met een artikel over de trend die Come Dine With Me tegenwoordig onder vrienden heeft veroorzaakt. Jong en oud zet tegenwoordig een eigen versie van het programma op. Elk groepslid zorgt voor een heerlijk avondje eten, drinken en goed gezelschap, waarvoor de gasten verborgen cijfers geven. Na het laatste etentje wordt de winnaar bekend gemaakt, en beloond met een fles lekkere wijn.
Huisgenoot en ik willen al een tijdje een dergelijk spel te organiseren, en gisteravond zijn we hopelijk een stukje dichterbij gekomen bij het uiteindelijke doel. Ook ik, gegrepen door hoofdstedelijke drukte, outcooked door een enthousiast kokende medebewoonster en verleid tot etentjes in karakteristieke pubs en restaurantjes, had tot nu toe verzaakt om onze prachtige keuken en gloednieuw fornuis te gebruiken voor een avondje culinair getinte gastvrijheid. De opdracht was alles behalve simpel: zonder gebruik te maken van vlees, vis, noten, eieren, of tomaten wilde ik toch een appetijtelijk en enigszins chique maaltje op tafel zetten (het antwoord op alle problemen des levens? Kaas, kaas en nog eens kaas). Voor- en hoofdgerecht kwamen warempel geslaagd uit de oven, en een avondje gezellig smullen volgde.
Niet noemenswaardig, zou je denken? Wellicht, maar toch ben ik er blij om dat momenten als deze voldoende zijn om de gastvrouwe in mij naar buiten te halen, zelfs in een stad waar alles en iedereen de host(ess) uit wil hangen, en er dus dagelijks duizenden, miljoenen tafels worden gedekt. Dat er dan mensen aan willen schuiven aan de mijne vind ik dan best wel een beetje bijzonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten