Woord en beeld

Oppervlakkig als ik ben, zijn er een aantal zaken die mij in het Verenigd Koninkrijk verankerd houdt. Ik doel niet op een unieke levensstijl, noch op de Britse medemens die mij met zijn gevoel voor humor en elegante praatjes op de been houdt. Nee, ik heb het enkel over de media-gerelateerde extraatjes die de engelsmannen en -vrouwen in dit land genieten. Goed, uitzendinggemist is een uniek medium op zich, maar de Britten, die maar al te goed weten hoe goed ze zijn in toneel, comedy en televisie maken, zijn slim genoeg om BBC iPlayer en 4OD enkel toegankelijk te maken voor wie zich op de Britse eilanden bevindt. Natuurlijk, als TV-kijkende inwoner van dit land betaal ik netjes mijn aandeel van de Licence fee, de belasting die de British Broadcasting Centre als instituut op de been houdt, en ik kan dan ook legitiem ultiem genieten van het privilege van het mogen bekijken en beluisteren van de beste TV en radio die Britannia te bieden heeft.

Het meest unieke onderdeel van mijn week te Engeland is echter mijn meest hartelijke weekendse pleziertje: de zaterdagse Guardian. In Nederland is deze editie zwart/wit, twee keer zo dun en drie keer zo duur. Op de Britse eilanden betaal ik er echter maar al te graag wekelijks £1,90 voor, zeker aangezien ik de rest van de week ruim gebruik maak van het feit dat de krant gratis online wordt aangeboden. Er gaat geen weekeinde voorbij of ik schaf hem aan: de dikke editie van mijn favoriete krant, vol columns, recensies en uiterst interessante ideeën hoe ik mijn weekend het beste kan besteden.

Het leukste aan deze zaterdagse traditie is de persoonlijke wijze waarop iedereen die het zich kan veroorloven rustig de tijd te nemen er een eigen ritueel van maakt. Voor mij is dit het volgende: allereerst artikel van favoriete (televisie)columnist Charlie Brooker in de Guardian Guide, het hoofdpaginanieuws binnen- en buitenland en Simon Hoggarts politieke sketch, Family's geweldige column over kinderen (na traditionele strijd van huisgenoot en ik om Family-gedeelte), het Magazine met Tim Dowling's geweldige column en heerlijke lichte artikelen, recepten en verhalen. Daarna is er nog sport met Dara O'Brien's column (voorheen Russel Brand - nog ietsje leuker, vooral als gedesillusioneerde West Ham-fan) en Work met de beste vacatures en tips voor jonge werkzoekenden. Als ik het nog kan opbrengen is er Review, met de beste literaire recensies en interviews, en Money, met de beste tips om door de recessie heen te komen. Soms doe ik wel een heel weekend over deze extensieve routine. De Guide, met de beste TV-, comedy- en theaterrecensies eindigt overigens te allen tijden traditioneel op de WC. De indrukwekkende stapel die op dit moment op mijn Tootingse toilet verzameld is, is het papieren bewijs van het enthousiasme en succes van zeven maanden Londen.

Soms is het lastig om mijn verstand niet te verliezen bij al deze culturele lekkernijen. Het betreft echter een unieke wijze van het absorberen van de samenleving waar de vreemdeling of indringer zich in bevindt. Voor de pure democratische experience zou ik eigenlijk ook mijn best moeten doen om de massaal verkochte tabloids in mij op te nemen. De Angofiel zou toch eigenlijk geen grenzen moeten stellen om de liefde voor het Britse vaderland proper en ongecompliceerd te houden. Natuurlijk tracht ik ook de elementen van de samenleving in mij op te nemen die iets minder in mijn straatje liggen. Toch heb ook ik in het weekend even vrij, en kan ik even schaamteloos genieten van het beste dat welvarend links Engeland te bieden heeft. Maar daarna dan nog wel snel even soaps kijken op iPlayer. For good measure.