Talmsgiving

Voor de meesten onder ons ontwikkelt uitstellen zich tot een verraderlijke gewoonte die onze carrière kan verwoesten, ons geluk kapot kan maken of zelfs ons leven in kan korten.

Dit lees ik vandaag in één van de na te lezen cursusdocumenten voor medewerkers, in dit geval over zogenaamde ‘tijdsdieven’ op het werk. Tot deze categorie worden eveneens langdradige telefoontjes, het continue controleren van je e-mail en ongewenste bezoekjes van collegae gerekend. Procrastination – talmen – is echter tijdsdief nummer één.

Mijn gedachten gaan terug naar mijn studententijd. Wat uiterst bizar dat ik die periode van mijn leven nu al met een definiteit en historische waarde bekijk. Procrastination is my middle name zeiden we bij Engels. Iedere (voormalige) student kent immers het knagende gevoel dat talmen op alle momenten van de dag veroorzaakt: je wéét dat er nog iets te lezen, schrijven of analyseren valt. Na het inleveren van de laatste scriptie is de eerste reactie van het brein dan ook complete opluchting – wat na een maand of twee omslaat in het hevige gemis van vrij denken en schrijven als dagelijkse arbeid, maar dat ter zijde.

De student is dus een eersteklas talmer. Van de 9 to 5-er wordt echter verwacht dat hij of zij dit ongelooflijk snel afleert, in ruil voor de hemelse rust die er één minuut over vijf over hem/haar heen zal dalen. Natuurlijk is het niet al te vanzelfsprekend dat de voormalig studentikoze talmers zich nu neerleggen bij een vlijtig bestaan, en is het ook begrijpelijk dat de personeelsafdeling hier haar zorgen over uitspreekt, maar is deze toon niet een tikje te agressief?

En vandaag was niet zomaar een dag. In de kantine hingen er al een paar weken briefjes die de datum van het Amerikaanse Thanksgiving aankondigden. Als bedankje voor het nieuwe contract dat het Yankee moederbedrijf mij onlangs heeft aangeboden, heb ik een heerlijk bord kalkoen met cranberrysaus en appetijtelijke geroosterde aardappels en groenten verorberd. Met volle maag keerde ik terug naar het scherm, waar de talmwaarschuwing nog immer onschuldig flikkerde. Ik open een nieuw document en leg stiekum de laatste hand aan mijn Sint-gedicht voor aanstaande zaterdag. Ik ben het dankbaar eens met de baas: nijverheid boven alles, maar dan wel flexibel gedefinieerd.