Kerst & Cola

Inspiratie voor een nieuwe column is soms dichtbij. Na een lange dag in Uxbridge, inclusief een uur onverhoops overwerken, zit mijn hoofd nog steeds vol cola. Een lange metrorit en een omelet later zit ik knus op de bank, laptop op schoot enigszins verdwaasd om me heen te kijken. De TV is behulpzaam: voor het eerst dit jaar zie ik de wereldwijd bekende kerstreclame van mijn werkgever voorbij komen: een brei van lichtjes, kerstmannen en vrachtwagens bijna even zoet als het goedje zelf. Het is me een raadsel dat een frisdrankmerk juist verantwoordelijk is voor de meest populaire kerstreclame ooit: toen er een tweetal jaar terug een heel ander colaspotje op de buis kwam, werd er door de Britten massaal geklaagd. De link cola-kerst gaat echter nog verder: het rode pakje van de Anglo-Amerikaanse kerstman is ooit begonnen als onderdeel van een CC-marketingcampagne.

Tsja, cola en kerst. Marketing is machtig, maar mijn smaakpapillen hebben andere associaties. Toch mag ik deze feestdagen erg blij zijn met het zwarte goud. CC heeft besloten om ons vier volgend jaar te houden: we gaan onderdeel uitmaken van een heuse vertaalafdeling die tot nu toe niet bestond, en zullen echt getraind en gecoacht worden. Ik weet niet hoelang ik vertaler wil blijven, maar een dergelijk stukje zekerheid in onzekere tijden is bijzonder prettig.

Nu vragen vrienden al mijn vaak naar De Kerstborrel: de mythische vrachtwagens lijken een ongeschreven belofte af te leggen. Nu ik ook daadwerkelijk op de payroll kom, kom ik wel degelijk in aanmerking voor bedrijfsfestiviteiten. Visioenen van een spannende kerstfuif in hartje Londen, omringt door mooie jurken en pakken blijven echter helaas uit. Wat we wel ontvangen is een budget om uitgebreid uit eten te gaan met het team, ergens in december. Niks cola, champagne!

Het blijft raar om voor een multinational te werken. Vandaag had ik de hoogstens interessante taak om de (uiterst geheime) opmerkingen te vertalen die medewerkers van CC over het bedrijf kwijt wilden in de jaarlijkse HR-enquête. Met uitzondering van een enkele (zeer verdachte) opmerking over het warme gevoel dat werken voor CC bezorgde, was het commentaar duidelijk, heftig en soms hooguit grof. Laat ik het zo zeggen: cola en kerstvreugde werden niet in 1 adem genoemd. Niet dat de vooruitzichten voor december slecht zijn, integendeel, het bedrijf doet het beter dan ooit. Opeens begreep ik het geklaag van de CCer wat beter en opeens leek het beloofde kerstdineetje ietswat schamel. Kreeft bij de champagne, alstublieft.