Kleren en integreren.

Jawel, opnieuw een tube-se vertelling. Misschien is het niet opmerkelijk dat het merendeel van mijn observaties tegenwoordig in de metro plaatsvindt: ik spendeer immers een kleine zes uur per week in de hobbelige ondergrondse. Toch blijft het dagelijks een fascinerende tocht. Zoals mijn zeer gewaardeerde huisgenoot me al tijdens mijn wittebroodsweken in deze stad leerde, valt er ontzettend veel af te lezen aan de Londenaar in het openbaar vervoer: wie midden op het perron op een metro staat te wachten, is onomstotelijk een toerist, wie het ook maar waagt links stil te staan op de roltrap, zelfs (of misschien wel juist) als hij de enige trapganger is, is zwaar in overtreding in de ogen van alles en iedereen, en aan het succes waarmee de reiziger zich zonder steun staande weet te houden in een bewegende bus of metro kun je precies aflezen hoelang deze persoon al in de hoofdstad bivakkeert. Nu de seizoenen eenmaal zijn begonnen te verstrijken, kan ik daar mijn eigen observaties ook aan toevoegen. Mijn claim: aan het gemak waarmee de Londenaar zich aanpast aan warmte en kou kun je zijn ervarenheid als metropoliet aflezen. Conclusie: kleren = integreren.

Sinds deze week is er een koude, mistige deken nedergedaald boven Zuidoost-Engeland. Tijd voor de Londenaars om trots te tonen dat zij warempel veel praktischer ingesteld zijn dan de gemiddelde niet-capitoolse Brit. Juist in de metro zie je jassen, dassen en flinke tassen alom. Die laatste categorie persoonlijke accessoires is het meest intrigerend, aangezien de praktisch ingestelde inwoner van Londonium het niet gemakkelijk heeft, en vaak ruimte nodig heeft om overbodige kledingstukken kwijt te kunnen. Tijdens de gemiddelde ochtendspits wil de metro de temperatuur namelijk al eens doen stijgen, dalen en opnieuw doen stijgen. Met een beetje tact en slimmigheid kan de Londenaar hier echter prima mee leven.

Ook ik heb onderhand geleerd rekening te houden met de thermologische grillen van een Londens bestaan. De dagelijkse observatie van mijn medepassagiers op de Picadilly Line heeft mij geen windeieren gelegd. De basisingrediënten van een redelijk comfortabele anderhalf uur naar Uxbridge zijn jas, vest en tas en, niet te vergeten, een brolly (plu – umbrella) voor de wonderbaarlijke meteorologische verschillen die zich buiten tussen verschillende Londense metrostations kunnen manifesteren. Des ochtends vlieg ik het huis uit, de straat over en de metro in met de jas open en de sjaal losjes omgeknoopt, waarna ik me op de Northern Line naar Stockwell warm aan de klamme coupé en een veelvoud aan opeengepakte medereizigers. De overstap op de Victoria Line is enkel een kleine oversteek, waarna ik vlot neerplof in de korte rit naar Green Park. Hier tracht de damesstem van de metro mij dagelijks te verleiden met de woorden “Alight here for Buckingham Palace”, waarna ik enigszins grommend richting Picadilly Line sjok - een lange en lijf-verwarmende wandeling - en ik me eindelijk van een aantal lagen kan ontdoen. Halverwege de line wordt de coupé echter steeds leger en de tocht van de open deuren steeds indringender. Tegen de tijd dat mevrouw metro onze aankomst in Uxbridge aankondigt, ben ik weer dik aangekleed. Trots paradeer ik richting het Coca-hoofdkwartier, paraplu boven mijn hoofd. Een anglofiel kan zich aan Engeland verwarmen, maar de juiste garderobe een is een stuk praktischer.