Als de koffie niet meer werkt.

Als de koffie niet meer werkt, ben je verloren. Als de cola niet meer werkt, is dat nog begrijpelijk. Het weeïge zoete goedje dat mijn wekgever wereldwijd op de markt brengt heeft maar een fractie van de cafeïne die over het algemeen in een degelijk bakkie pleur zit. Vandaag werkt ook de kop geconcentreerde energie niet, en dan is een vertaler al snel de draad kwijt. Als je zelfs een kennen en kunnen verwisselt, weet je dat het niet jouw dag is.

Ik verheug me enigszins op het eind van de dag en de terugreis in de metro, al ben ik wel bang weer per abuis op de schouder van een vreemdeling in slaap sukkel. Ik ga er maar van uit dat dit het zoveelste ritueel is dat de groene Londenaar dient te doorstaan alvorens zich een echte metropoliet te mogen voelen en noemen. De vreemdeling in kwestie leek echter not amused.

Een slaper in Londen is een hoop gewend. Hoewel het ten zuiden van de rivier orenschijnlijk rustig is, worden ook wij geplaagd door nachtelijke sirenes en door het vuilnis rommelende stadse vossen. Heel normaal allemaal, en je leert ermee te slapen. Desnoods zorg je voor prettige, rustgevende klanken om de stadse herrie te overstemmen. Daar hebben we radio 4 voor, en audioboeken van Stephen Fry (sinds afgelopen vrijdag helemaal aan te raden in levende lijve trouwens). Hoe dan ook, de Londenaar slaapt zacht.

Het is echter niet een slaapgebrek dat de laatste druppel energie heeft opgezogen. Een gebrek aan goede koffie kan ik evenmin de schuld geven, in mijn wanhoop heb ik me tijdens de namiddagse pauze zelfs richting Costa Coffee begeven voor een smakelijke, schuimende cappuccino voor bij de gortdroge vertaling van vandaag. Hoewel het werk niet enorm intrigeert, kan ik ook de baas geen schuld in de schoenen schuiven over mijn zware vermoeiheid.

Nee. Het zijn de zware verantwoordelijkheden van gastvrouw waardoor ik de ogen maar moeilijk open kan houden. En dat vooral met twee bezoekende ouders die warempel niet te stoppen zijn totdat ze heel Londen hebben kunnen aanschouwen. Gelukkig heb ik rekening gehouden met hun energie en de mijne, en heb ik vandaag lekker vervroegd weekend, en is er morgenvroeg dus geen metrorit naar Uxbridge bij het ochtendgloren. Eén ding is zeker: wat ga ik heerlijk sluimeren vannacht.