Klagen en de kloof

Er slaakte deze week een zucht van verlichting door Westminster. Of juist niet. Moest het nieuwe parlementaire jaar nu juist beginnen met de kwestie die land en parlement al maandenlang in de greep had? Wat ze op het Nederlandse nieuws bijna liefkozend 'de bonnetjesaffaire' noemen heet hier het expenses scandal, en, na maandenlang gekissebis over slotgrachten, hypotheken en hondenvoer, is de dag des oordeels aangebroken. Na een grondig onderzoek onder leiding van een hoge ambtenaar hebben de Members of Parliament allen een brief ontvangen waarin hen netjes is gevraagd een bepaald bedrag terug te storten in de staatskas. De MPs zijn not amused. Niet omdat ze de honderden of duizenden ponden niet kunnen missen - al ligt het beperkte inkomen van parlementariërs nou juist aan de wortel van het probleem - maar omdat de ambtenaar in kwestie, ene Sir Thomas Legg, heeft besloten limieten te hanteren die nog niet bestonden toen de claims werden ingediend. Tsja, met een limiet van £1000 per jaar denk je nog wel eens extra na of je eenden echt wel een eiland nodig hebben.

De grommende kamerleden zijn echter snel de mond gesnoerd door hun partijvoorzitters. Met alsmaar naderende verkiezingen in het voorjaar moet het gehypete wantrouwen in de politiek immers snel worden weggevaagd. Toch blijft de sfeer gespannen: neem een Engelsman het recht weg om te klagen, en je berooft hem van een essentieel deel van zijn identiteit. Klagen over de crisis, de metro, en met name het weer zit de Engelsman in het bloed. Volgens henzelf dan: net als de vermeende Nederlandse nuchterheid, merk je hier over het algemeen vrij weinig van de self-confessede nationale klaagverslaving, en blijven zelfs in een vertraagde, overvolle en hobbelige metro de Britse kaken over het algemeen stijf op elkaar. Terecht of niet, de MPs klagen redelijk hoorbaar door, en het volk (lees: de tabloids) maakt op zijn buurt zijn beklag over hoe hun kiesheren en - dames in hemelsnaam het lef hebben om hun gejat te verbloemen met een klaagzang der onrechtvaardigheid.

Ik heb het afgelopen jaar erg geworsteld met mijn mening over het declaratiecircus. Nu ik voor het eerst een belastingbetalende inwoner van het Verenigd Koninkrijk ben, begin ik eindelijk het gevoel te krijgen dat ik recht heb op een (voorzichtige) mening over de affaire. Zeker nu huisgenoot en ik van de week zelfs een aanvraag tot stemrecht ontvingen, waaruit bleek dat ik als EU-burger ook heel misschien het recht had om mijn stem hier uit te brengen, zie ik mijn kans schoon. Zie hier hoe mijn Member of Parliament, Labour MP Sadiq Khan, zich eerder dit jaar gedwongen voelde om zijn vuile was buiten te hangen:

http://www.sadiqkhan.co.uk/index.php/blog/5-general/316-my-expenses?4bcca4bd673637b028d7767aee95d1b6=36afd575783d7da62b9cd7fb0ba6a34a

Ik vind het bijna een tikje beschamend, al deze openheid. Mag ik overigens wel klagen over het feit dat mijn MP twittert? Of, nog erger, dat je volgens de website van het Britse parlement alleen een debat kunt kijken of rondleiding kunt krijgen in het Lagerhuis als je zes maanden van tevoren een aanvraag indient bij je MP? En dan hebben ze het in Nederland over een kloof tussen politiek en burger. Nu ik - die nooit een fan is geweest van het districtenstelsel dat de politiek juist zo toegankelijk moet maken - voor het eerst in mijn leven over een eigen parlementslid beschik, die ik kan mailen, twitteren en zelfs in persoon kan gaan lastigvallen bij zijn inloopspreekuur, voel ik pas hoe ver zelfs de Londense commoner verwijderd is van het House of Commons. Nee, dan Den Haag, die gebruiken zelfs verleidelijke, recentelijk afgestudeerde historica's om de burger bij de politiek te betrekken..