Pruik

Was ik een aantal dagen geleden nog even in Shakespearean Engeland, gisteren bevond ik mij zowaar midden in de pruikentijd. Een Nederlandse, rechtsgeleerde vriendin en ik hadden reeds enkele maanden de intentie om eens een kijkje te nemen bij een Britse rechtszaak. Hierbij konden we natuurlijk niet voorbij aan the Old Bailey, tegenwoordig officieel het Central Criminal Court geheten. Sedert de middeleeuwen bevindt zich al een rechtsgebouw op deze plek, temidden de City of London, recht naast de nu verdwenen, beruchte Newgate-gevangenis.

Waar het parlement grotendeels ontoegankelijk blijft, is de gewone burger prima in staat om de Britse rechterlijke macht lastig te vallen. Na een kleine controle, waarbij telefoon en camera ingeleverd dienden te worden, konden we zo een strafproces inlopen. Zelfs de juridische leek beleefde een ware cultuurshock. Een dozijn advocaten, elk uitgedost met gewaad en ongemakkelijk uitziende pruik, luisterde twee uur lang aandachtig naar de bepruikte rechter, die op zeer toegankelijke wijze een ingewikkelde strafzaak uitlegde aan de jury aan zijn rechterhand. Langzaam en geleidelijk kwamen we meer te weten over de negen verdachten die achter een ruitje in the dock zaten. Een verjaardagsfeestje van een zestienjarig meisje was overvallen door een bende, die onder de woorden Black Mafia op de ramen bonkten en de deur inbeukten. Hierna werd een jongeman aangevallen, waarbij hij met een baksteen werd geslagen en een flinke meswond aan zijn keel opliep. De verdachten waren met name aangewezen door een getuige met banden met een andere gang, die ervoor koos om anoniem te blijven.

We hadden het goed getimed. Het proces was al weken bezig, maar we vielen middenin de samenvatting van het bewijs en de getuigeverslagen die de rechter aan de jury verschafte. Dit samenraapsel van 'de gewone man' werkte eigenlijk nog veel meer vervreemdend dan de zee van pruiken die we voor ons zagen. Gemakkelijk te begrijpen was de rechtzaak zeker, de schuldvraag moest immer door een gewoon slag mensen beantwoord kunnen worden. Toch voelde ik me niet gemakkelijk bij de wat knullige omschrijving van een delict met zulke complexe verwikkelingen. Het leek in ieder geval wel te passen bij de Britse neiging om alle details van strafzaken openbaar te maken. Er kleeft iets engs aan een maatschappelijke eis om kennis, met name als het draait om de levens van zowel slachtoffers als daders. Een anglofiel blijf ik, maar een jurysysteem zal ik nooit begrijpen. Dan mogen die pruiken wat mij betreft wel blijven.

http://www.bexleytimes.co.uk/content/bexley/times/news/story.aspx?brand=BXYOnline&category=news&tBrand=northlondon24&tCategory=newsbxy&itemid=WeED15%20Apr%202010%2010%3A28%3A23%3A667