Globe

De geschiedenis van Londen is immer aanwezig. Negentiende-eeuwse vernieuwingsdrang en Duitse vernielzucht ten spijt, de Londenaar ademt de historie van de stad. En indien de verbeelding niet sterk genoeg is om de drang naar het verleden te sussen, daar wordt het Londen van weleer kunstmatig tot leven gewekt. Het beste voorbeeld van deze neiging staat naast Tate Modern aan de Thames, een aantal honderd meter van het origineel, waarbinnen vierhonderd jaar geleden de Londenaars dagelijks werden vermaakt. Ik heb het natuurlijk over the Globe, het zeventiende-eeuwse Shakesperiaanse theater dat volgens de originele tekeningen tot in de details in nagebouwd, en in 1997 haar deuren opende.

Als tourist en student had ik al eens een bezoekje gebracht aan deze bijzondere constructie. Ik had echter nog nooit de kans gehad om ook daadwerkelijk een theatervoorstelling te bezoeken. De cynicus hoont wellicht zij die het verleden tot in de de puntjes trachten na te bootsen, maar in de wereld van het theater is werkelijk alles geoorloofd. Je hoeft dan ook enkel maar een paar ingrediënten te verschaffen - een nep vroegmodern theater en een paar dolle kostuums - en het lijkt wel alsof de rest van de wereld even meedoet, even meeduikt in het verleden. Een vogel die het openluchttheater invliegt en zich brutaal voor een aantal toeschouwers nestelt. Een druppeltje regen dat zowel op publiek als op spelers valt. Zelfs de herrie van overscherende vliegtuigen lijkt onder een dramatische monoloog van Macbeth te horen tot stadsgedruis anno 1602.

De productie is niet minder dan gruwelijk en bloederig te noemen. A gruesome production of a horrific play waarschuwen posters in en om de Globe. Dit weerhoudt een leerkracht van een hele klas 7- of 8 jarigen er niet van om haar roede het theater in te leiden, en te trakteren op 2,5 uur poetisch bloedvergieten. De Engelse houding ten opzichte van de jeugd in een notendop: theatrale sex, masturbatie en moord is kennelijk lang niet zo erg: scheldwoorden verpesten de onschuld van een kind pas echt.

Ondanks mijn verwondering over het publiek, was de opvoering van Shakespeare's meest macabere tragedie was een waar meesterwerk: bomvol symbolisme dat nog het meest deed denken aan de helse beelden van Hieronymus Bosch. Er werd hot en her muziek gespeeld, en acteurs waren tussen, onder, achter het publiek. De toeschouwers werden zowaar deel van het stuk, van die kunstmatige realiteit, die heel de Globe heel even deed proeven van het Londen van weleer. Of, liever gezegd, hoe Londenaars het Londen van toen graag zouden willen zien. Een ding werd me toch wel duidelijk. Als je gek bent op dit theaterland en haar inwoners, moet je toch ook wel een klein beetje leuk vinden om jezelf voor de gek te houden. Of je bent zoals de vogels, metaal of anderszins, en je vliegt ongestoord door.