Twee

Na drie lange maanden bevond ik mij terloops opnieuw op Londense bodem. Een kwartaal lang had ik gesmacht naar mijn oude stad, had ik mij verwonderd over ontwikkelingen die mij in deze periode boven het hoofd zijn gegaan. Zo zag ik al snel de Burgemeester Boris Barclay's Bicycles, die het straatbeeld verwonderlijk sterk hadden aangetast. Tevens nam ik kennis van het nieuwe Labour, dat met Ed New Generation Milliband links Engeland deze week een illusie rijker heeft gemaakt. Wat kon ik verwachten, Londen anno september 2010? Was het mijn stad nog wel? Is het überhaupt wel gepast dat de standplaatsloze Londenaar uw vanaf een oude zeepkist toeroept? Verdient hij die Londen de rug toekeert het wel om opnieuw in haar boezem te worden opgenomen?

Mijn zorgen bleken ongegrond. Als er dan toch iets veranderd moest zijn, was het wel de enorme druk die van mijn schouders gevallen leek te zijn. Voor de eerste maal betrad ik de hoofdstad als een bezoeker die de druk van duizend dingen doen niet hoeft te voelen, die de stad gedwee op zich in kan laten werken. In alle rust koos ik een aantal culturele uitstapjes waar ik tot dan toe nog geen kans toe had gezien - Churchills bunker en het Museum of London - maar genieten deed ik toch ook voornamelijk van het stadse gedruis en de diversiteit die voor mij als inwoner van Londen zo vertrouwd werden.

Van de zwartgeblakerde tegeltjes uit Pudding Lane en het dodenmasker van Cromwell, tentoongesteld in de MOL, tot het bordje dat gebood niet te fluiten in de gangen van Winstons krappe hoofdkwartier, begaf ik mij richting de manier waarop Londen eigenlijk ervaren dient te worden. Niks Parijs, Londen is de stad der stelletjes, getweeën te genieten. Een bezoek aan de bios in cultureel walhalla de Barbican, een kek Italiaans restaurantje in de City en vele Fish & Chips in onbekende pubs bleken dan ook tot de ware hoogtepunten te behoren. Nee, dan de laatste avond, waar dit stel onverhoopt verbaal gebombardeerd werd door een oude London Cabbie, die, onder de belofte ons thans de hele avond 'up' te 'ginnen', ons nog maar eens duidelijk maakte van de tijdloosheid van deze metropoolse luchtbel. Waar je met zijn tweetjes nog fijner in kan verdwijnen dat ik in mijn eentje ooit heb kunnen doen.